คิณณ์ไม่ควรมีคนเดียว

ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่งใจกลางทองหล่อ ชายหนุ่มร่างบางผิวขาวราวกับหยวกกล้วย กำลังสะบัดข้อมือตัวเองออกจากมือหนาที่กำลังดึงรั้งเขาไว้ด้วยแรงมหาศาลหวังจะพาเขากลับไปด้วยกันในคืนนี้ให้ได้

ชั้นสองของผับชื่อดัง

  “มองอะไรว่ะ คิณณ์?” คิณณ์ หรือ คิณณ์นภัทร ธิติวงศ์ไพศาล ชายหนุ่มอายุ30ปี เจ้าของสถานบันเทิงแห่งนี้ ชายหนุ่มผิวเข้ม จัดได้ว่าหน้าตาดีจนสาวๆ หรือหนุ่มน้อยต้องมองกันจนเหลียวหลัง

“ดูลูกค้านะสิ” คิณณ์นภัทร ตอบคำถามของเพื่อนสนิท

“มึงว่าคืนนี้น้องคนนั้นจะรอดมั้ยว่ะ” ชายหนุ่มใช้สายตามองแทนการชี้นิ้วไปยังคนตัวขาวที่นั่งอยู่หน้าบาร์ ที่วันนี้แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดให้เห็นถึงความขาวด้านในแผ่นอก เข้ากันกับกางเกงสแล็คสีดำขนาดพอดีตัวดูแล้วช่างเหมาะกับเจ้าตัวยิ่งนัก

"ไหนว่ะ"ไทม์ชะเง้อหน้าออกไปมองตามสายตาของเพื่อน

อ่อน้องคนขาวๆ ที่นั่งตรงหน้าบาร์นะหรอ กูเห็นตั้งแต่หัวค่ำแล้ว อย่างขาว คนอะไรขาวโอโม่มาก แต่น้องเค้ามาคนเดียวนี่หว่า กูเห็นพวกผู้ชายมองกันตาเป็นมันอย่างกับจะแดกน้องเค้าเข้าไป แล้วนั่นใครว่ะ แฟนมาตามกลับบ้านแน่เลย”

“ถามทำไม? สนใจหรอครับเจ้านาย สเป็คเลยนี่ ตัวเล็กๆ ขาวๆ พกง่าย ฮ่า ฮ่า (ไทม์ เอ่ยแซวเพื่อนสนิทที่รู้รสนิยมกันดี ก็คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง)

“ชอบก็แย่ละ เค้ามากับแฟน มึงไม่เห็นรึไง” (แต่ยังไม่ละสายตาไปจากคนตัวขาวที่ว่ามากับแฟนเลยสักนิด)

“ช่างเหอะกลับไปทำงานของมึงได้แล้วครับผู้จัดการ” มองเพื่อนด้วยตาสายเหม็นเบื่อเต็มที ถ้าไม่ติดว่าคบกันมานานจนรู้ไส้รู้พุงละก็เขาคงเลิกคบมันไปตั้งนานแล้ว

“เออ กูจะกลับแล้ว ฝากร้านด้วย มีอะไรก็โทรมา”

“โอเคเลยครับเจ้านาย”

ด้านหลังร้านติดกับลานจอดรถของผู้มาใช้บริการ

คิณณ์นภัทร  ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากทางที่จอดรถด้านหลังร้าน ซึ่งใกล้กับที่เจ้าตัวจอดรถไว้พอดิบพอดี

“โอ้ย!!!!พี่ปล่อยผม ปล่อยผมนะ ผมขอร้องละ ผมจะกลับบ้าน ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่ไป เสียงขอร้องยานครางคล้ายคนเมา สะอึกสะอื้น

“อะไรว่ะ!!มาอ่อยกูแล้วจะมาปฏิเสธกูแบบนี้เนี้ยนะ ฝันไปเถอะมึงยังไงคืนนี้มึงก็ต้องไปกับกู” เสียงตะคอกดังขึ้น

“ผมไม่ไป!!! ก็บอกว่าไม่ไปไง ปลั๊ก!!! เสียงหมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ท้องของคนตัวขาวอย่างแรง

“โอ้ย!!!. อึก คนตัวขาวได้แต่นอนเอามือกุมท้องจนตัวงอ มันทั้งเจ็บและจุกไปในคราวเดียวกัน

“เฮ้ย!!!คุณทำจะอะไรน่ะ ก็เค้าบอกว่าไม่อยากไปกับคุณไง ปล่อยเค้าได้แล้วครับ ไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งตำรวจ”

“อย่าเสือก!! กูจะพามันไปไหนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับมึง อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นจะดีกว่านะกูขอเตือน

“ก็เค้าบอกว่าไม่อยากไปด้วย คุณไม่เข้าใจหรอครับ” พูดไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบซึ่งสวนทางกับอารมณ์ตอนนี้โดยสิ้นเชิง

คิณณ์นภัทร กระชากมือหนาออกจากข้อมือของคนตัวขาวทันที แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวหมัดหลุนๆ   ก็กระแทกเข้ากับใบหน้าของเขาเต็มแรง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มมุมปากหยัก

“ก็กูบอกว่าอย่ายุ่งไ- โอ้ย!!”

ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค คิณณ์นภัทร ปล่อยหมัดหนักๆ เข้ากระแทกกับใบหน้าของคนที่พูดจาไม่รู้เรื่อง ตามด้วยแรงถีบหนักๆ เข้าที่ท้องจนคนโดนต้องลงไปนอนกุมท้องทำหน้าเหยเกอยู่ที่พื้นนานนับนาที

ไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยนาน  คิณณ์นภัทร  ก็ตัดสินใจอุ้มคนตัวขาวไว้ด้วยท่าเจ้าสาวแล้วพาตรงไปที่รถยังที่จอดไว้ใกล้ๆ ทันที ขับออกมาได้สักพัก ก็ต้องชะลอความเร็วแล้วหักพวงมาลัยเข้าข้างทาง ก่อนที่จะถามตัวเองว่า

“เอาไงดีว่ะ” ชายหนุ่มหันกลับมามองคนด้านข้างที่ขณะนี้ได้หลับสนิทไปแล้ว

คิณณ์นภัทร ขมวดคิ้วหันไปมองคนตัวขาวที่ตอนนี้นอนหลับสนิทไปแล้วอาจจะด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือจากการที่โดนหมัดหนักๆ ของไอ้เวรนั่นกระแทกเข้าไปที่ท้องเต็มแรง ขับมาได้สักระยะชายหนุ่มได้ยินเสียง งึมงำๆ อะไรสักอย่าง เสียงแผ่วเบาราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยินแม้แต่ตัวคนพูดเอง

“ไม่รัก เหนือ แล้วหรอ สามปีสามปีเลยนะ เหนือทำอะไรผิดมากหรอ ทำไมใจร้ายกับเหนือแบบนี้”

เสียงยานครางแผ่วเบาและหายไปในความเงียบ เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอกัน ทำให้คนฟังต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง ชายหนุ่มเกิดคำถามขึ้นในใจว่า คนตัวขาวตรงหน้านี่นะหรอที่ไม่น่ารัก คนแบบไหนกันนะที่สามารถทำให้คนๆ นี้ต้องมาร้องไห้เสียใจมากมายขนาดนี้ได้